02. Besishahar - Germu

6.00 op, 7 uur lopen is de planning. De bak musli met banaan en warme(!!) melk krijg ik voor 3/4 leeg, de appelpannenkoek  idem. Razan blijkt een vuilnisbak te zijn, hij schuift mijn rest probleemloos weg.
Het is redelijk helder en het ruikt ontzettend fris na de regen van gisteren. Al het wasgoed is nog drijfnat.
20 Over 7 starten we de tocht . Sam met 2 rugzakken. Hij heeft al veel expedities op zijn naam staan als drager waaronder de gevaarlijke Daulaughiri. Hij loopt onverstoorbaar in een eigen ritme met zijn last. Met een touw om de 2 rugzakken en band over zijn hoofd  ontlast hij zijn rug wat. We kunnen geen spoortje zweet bij hem ontdekken terwijl we toch flink omhoog gaan en het aardig warm is.
Na zo'n uur of 3 bereiken we Bahundanda, een dorpje hoog op een  soort bergkam. Op een grote binnenplaats staan heel veel kinderen keurig in het gelid, allemaal uitgedost in wit overhemd en zwarte broek. Een leraar heet ons welkom en nodigt ons uit met de directeur kennis te maken. Intussen vertrekken de leerlingen in marsorde naar de klassen. Vanaf 4 tot 18 zitten ze hier en sommigen lopen 2 uur heen en 2 uur terug. School start om 10 en eindigt om 4.

We mogen de klassen in; het verschil tussen hier en Nederland is zo oneindig groot terwijl de kinderen zich eigenlijk op de dezelfde manier gedragen. Je ziet direct bekende stramienen in een klas. De leraar die ons welkom heette vertelt dat hij en zijn collega's de leermiddelen zelf moeten kopen en koppelt daar gelijk een bede aan vast die we kunnen voldoen bij de directeur. Ook hier crowdfunding. Later komt hij met een ander verzoek: zijn klas wil graag een nieuwe volleybal. Kunnen we zo aan de overkant van de weg kopen waar ook de wiskunde en grammaticaboeken te koop staan. Zo'n verzoek kun je niet weigeren en even later overhandigd Kees de spiksplinternieuwe echte volleybal in een netje aan de klassevertegenwoordigster. Kinderen blij!

We blijven niet hier overnachten,  we kunnen nog wel verder. Na 5 uur arriveren we in Germu; hoeven we morgen niet zo lang te lopen. Het is bloedheet geworden  en dat breekt een beetje op. Bovendien is het de eerste dag en onze nekken hebben genoeg van de rugzak. Kees heeft traditionele Dal Bhat (curry met kip, rijst, kerrieaardappelen met bonen en bepaalde saus), ik hou het bij kippensoep en Nepalees brood (soort zachte matze).
Ik ga naast Sam zitten en hij wil gelijk opstaan. Ik zeg dat het oke als hij blijft zitten wat hij dan ook wel doet maar even later kiest hij er toch voor om apart te eten met een andere gids. Razan eet wel bij ons. Vraag mij  af of het nu met kasten te maken heeft.
De bedden liggen heerlijk op deze middag waar helemaal maar dan ook helemaal niets hoeft.
Met Razan gaat het steeds beter. We hebben b.v. nu in gaten dat hij voor een 'f' een 'b/p' uitspreekt  en dat scheelt met het woord coffee . Hij is ontzettend behulpzaam en dat lange uitweiden hebben we een beetje ingeperkt, hij nam zijn taak als gids iets serieus.  Het gaat zelfs zover dat hij ons gaat bedienen. Hij neemt ook de bestellingen op zodat hij overzicht kan houden wat we evt. extra moeten betalen.
Het leuke aan zo'n middag is ook de gesprekken die je hebt met verschillende Nepalezen . Het is nog niet zo eenvoudig te begrijpen hoe dat zit met kasten en boeddhisme en hindoeïsme. Feit is wel dat al die religies en subreligies vreedzaam met elkaar wonen.
De eigenaar van Crystal Guest House waar we slapen is ook leraar op de school hier in het dorp en na vieren schakelt hij over op kok. Alle groenten komen hier uit de tuin en het eten is dan ook geweldig. Kees heeft een superverse pizza met homegrown tomaat en knofllook en ik chicken momo,  kippasteitjes. Of we nog verse appeltaart wilden?
Het is 's avonds nog heerlijk buiten op het terras ondanks de regenbui. De andere trekkers gaan al heel vroeg naar de kamer, wij raken in gesprek met de hulpkok die hier een uur lopen vandaan woont en al een paar maanden zijn vrouw en baby niet heeft gezien. Hij spreekt heel goed Engels, is vroeger ook gids geweest in dit gebied en had eigenlijk graag naar de universiteit in Kathmandu of Pokhara gewild. Maar daar was  geen geld voor omdat ouders hier in de streek op het land werkten. In feite is het grootste deel van de mensen hier zelfvoorzienend en het kleine beetje wat ze over hebben wordt dan af en toe verkocht.
Om half 10 taaien wij ook af. Kees is de last van enkele dagen in zijn darmen kwijt.  En Sam, die geen Engels spreekt, staat ineens voor onze deur: "You forgot your light, sir".