15. Muktinath - Jomsom

Laatste wandeldag. Gek om straks je schoenen uit doen (overigens het prettigste gevoel van de hele dag) wetend dat het morgen niet meer hoeft. We vertrekken om half 8 en de bergen om ons heen hebben na gisteren een nieuwe witte deken gekregen. Vanochtend is het heerlijk fris en lopen we over een weinig gebruikt pad over glooiende heuvels richting onze laatste klim over 4000m. De acclimatisatie is perfect verlopen: geen van ons tweeën heeft nog last van de hoogte. De twee Nepalezen hebben nooit ergens last van en zijn ook nooit moe. Da's af en toe flink frusterend.
De eerste keer dat ik gewoon toast met boter er gefilterde koffie als ontbijt heb gehad, moet ik even achter een bosje. Gelukkig zijn we de paardenboer die zijn grazende paarden in de gaten houdt al een tijdje voorbij.
Boven op de laatste pas zien we pas hoe uitgestrekt deze vallei is. Grasgroene stukken land contrasteren keihard met de bruine hellingen, hier en daar zien we groene terrassen met rijst. Achter een andere pas ligt Upper Mustang, een district dat grenst aan China en dat onlangs toegankelijk is geworden. We hebben daar mooie verhalen over gehoord.

Na 2 uur bereiken we een rivierbedding die we oversteken naar Lubra, een vergeten dorp waar de mensen hun eigen eten verbouwen. Met een vernuftig irrigatiesysteem laten ze fruitbomen groeien en kweken ze hun eigen groenten. De yak staat in het hok naast de deur en de kippen lopen in en rond het huis. Wel oppassen dat je niet uitglijdt over de poep. Mijn doorweekte shirt is weer reden tot verbazing bij de Nepalese vrienden; bij hen zie je nooit iets.
Via de bedding en linke sprongen van steen tot steen om de rivier over te steken, lopen we naar een enorme keienvlakte waarin onze rivier samensmelt met een andere. We komen uit op de weg tussen Muktinath en Jomsom, onze eindbestemming. In het dal staat een enorme tegenwind, reden dat vluchten vanuit Jomsom nogal eens gecanceld worden. Na een kwartiertje lopen verschijnt in de verte de gele koepel van het boeddhistisch klooster van Jomsom. Het dorp komt maar niet dichterbij, de laatste kilometers over de keien lijken eindeloos. Even dreigt het te gaan regenen. Sam perst er de kilometer nog een soort sprintje uit met 2 rugzakken. Waar die man van gemaakt is, is ons een raadsel. We lopen nog een kwartiertje door het winderige en stoffige dorp totdat we bij het hotel zijn. 165 Km en een dikke 5000 hoogtemeters zijn er onder onze schoenen doorgegleden en samen met de landschappen die we hebben gezien, de voldane vermoeidheid die we hebben gevoeld, de mensen die we ontmoet en gesproken hebben en alle onverwachte dingen die we meegemaakt hebben, is dit een tocht geworden om nooit te vergeten.
We proberen Sam nog mee te krijgen op een vlucht maar dat gaat waarschijnlijk niet lukken. Nu moet die arme man 18 uur in de bus naar Kathmandu zitten. We waren overeengekomen dat wij de helft van het ticket zouden betalen plus de gebruikelijke fooi en Razan de andere helft. We hadden al een paar dagen geleden gezegd dat Razan een ticket met zijn baas Ram moest regelen. Enfin, niet gebeurd.
Jomsom is een lang uitgerekt dorp met in het zuiden de airstrip die aan het einde een beetje omhoog loopt zodat de vliegtuigen a.h.w. gelanceerd worden.
Vanmiddag staat er een stevige wind waardoor het stof happen is. Harde wind is ook de voornaamste oorzaak van uitgestelde vluchten. Gelukkig is het 's ochtends over het algemeen rustig weer zodat wij ons niet al teveel zorgen hoeven te maken.
's Avonds bij het eten hebben we de fooi overhandigd. Het gebruikelijke percentage plus wat extra's. We hebben Ram's percentage maar aangehouden en zelf er wat bij gedaan. Nu maar hopen dat ze tevreden zijn. Wij zijn het in ieder geval wel. Razan was een geweldige gids; attent, hulpvaardig, humor en grappig. En Sam, 51 jaar, zo sterk als een beer, bescheiden, nooit klagen, met een heel grappig hinniklachje en dat verfomfaaide boekje waar hij Engels uit leerde. 2 Weken hebben we dag in dag uit met hen opgetrokken. Veel gelachen en veel overeenkomsten ondanks onze totaal verschillende achtergronden. Het zijn goede gasten. Morgen nemen we afscheid, onze omgeving zal een tijdje leger zijn.
De Dhaulagiri (8167m)