10. Klim naar Tililcio Lake. Tililco Base Camp - Hotel Blue Sheep & Resturent

 Midden in de nacht naar buiten om te plassen. Kou valt mee maar die sterrenhemel! Godsamme, nog nooit zo gezien.

5 Uur wakker en met moeite, zoals elke ochtend, ontbeten: 2 chiapata's met een beetje suiker en kop mintthee. Kees: vette pannekoek en mintthee. Gelukkig hebben we voor onderweg nog een pak digestieven en water. Razan en Sam hebben ook 2 pakken droge kaak meegenomen. Hiermee gaan we minimaal 3 uur de strijd  aan om 870 hoogtemeters te maken tot een hoogte tot 5010m.
We zijn het dorp nog niet uit of Kees glijdt uit over een gladde steen als we een beek oversteken. Hij weet zich op schitterende wijze droog te houden maar houdt er wel een zere knie aan over. Hij wordt duizelig van de pijn en even zie ik het hele avontuur in duigen vallen. Gelukkig valt het mee na een vakkundige, want dat kan hij ook al, massage door Razan. 
Het is alleen maar klimmen, steil en minder steil. Geen vlak stuk. Sam en Razan volgen me als schaduwen, ik ben duidelijk de zwakste ha ha. 

Het is een schitterende dag, strakblauw. De witte bergketens blikkeren om ons heen hoewel we er niet veel op letten. Mijn blikveld is vernauwd tot de grond een meter voor ons. Regelmatig zeg ik iets op als een mantra zodat ik een ritme kom . Het lukt soms wonderwel. Wat bv helpt is: ik ga er ko-men. Ja, het klinkt lullig maar het werkt echt. 
Af en toe een stop: digestief en water. 
Een man met een gps zit uit te blazen en ik vraag hem hoe hoog we zitten. "4.8". Dat schiet op. Onze ademhaling loopt onthutsend achter de feiten aan. Elke extra en dus onnodige inspanning wordt genadeloos afgestraft. 
We wisten dat na de haarspelden en de traverse de subcol zou opduiken. Toch denk je dat daar dan het meer is. Maar ook in de Himalaya geldt: er komt altijd nog een berg(je). Na de subcol begint de witte wereld. Elk heuveltje vergt het uiterste; Kees en ik hebben allebei last van een soort bewustzijnsvernauwing. Zal wel door de ijle lucht en de vermoeidheid komen. We kunnen afstanden niet goed inschatten, lopen echt op de automatische piloot en we merken dat een soort gelatenheid over ons heen komt. Maar dan, na weer een heuveltje, een grote witte vlakte: het bevroren Tilicho Lake omgeven door allemaal 6- en 7 duizenders. Het is fabelachtig mooi. Gletsjers staan rechtop met een hoogte die haast niet te schatten is, aan de oevers van het meer  in de verte  lopen 2 nietige figuurtjes ( dragers? ) in de witte eenzaamheid en wij vieren staan omarmd na een dikke week lopen van 880 m naar 5010 m. 

De opwinding wordt een beetje verstoord door luidruchtige Israëliërs( ja dezelfde) die Kees een camera onder z 'n neus duwen en blèren dat ze zijn vriend zijn en of hij nog wat te vertellen heeft. 
Digestieven en de kaak gaan eraan, het water is nog net niet bevroren en er staat een ijskoude keiharde storm. De wind maakt dat we niet al te lang blijven. Razan vertrouwt me toe dat hij heel blij is dat we het gehaald hebben omdat ons succes ook zijn succes is. Hij vindt dat we nu 'very experienced' zijn. Wij moeten daar erg om lachen. 
 Later trakteert hij ons op een Snicker en dat is heel wat geld voor hem.   
In 3.15 uur lopen we heen, in 2 uur zijn we terug. Bij Gods gratie mag ik 2 Israëlische  schoenen en sokken van een stoel halen om even uit te puffen. Het moge duidelijk zijn, vrienden worden we niet.
We rusten en eten wat voordat we nog 2 uur lopen naar het vorige hotel.  We steken de steenlawine sectie weer over en eigenlijk is het levensgevaarlijk. Mocht je wegglijden dat stop je pas honderden meters lager bij de rivier. Of je loopt het risico een voorbij suizende steen tegen je lichaam te krijgen. Enfin, allemaal niet gebeurd.

Onder lagen stof bereiken we om half 5 het hotel. Sam giet door de zon verwarmd water over ons: in onze blote bast hebben we toch een soort van douche.  
We zijn de enige 2 gasten vandaag en zitten bij de houtkachel gezellig met Sam en Razan te eten. Hoewel, wij eten en zij eten later in de keuken. Deze gewoonten gaan we niet doorbreken. 
We gaan vroeg slapen.